من سنگدل چه اثر برم زحضور ذکر دوام او

چو نگین نشدکه فرو روم به خود از خجالت نام او

سخن آب گشت و عبارتی نشکافت رمز تبسمش

تک وتاز حسرت موج می نرسید تا خط جام او

نه سری که سجده بناکند نه لبی که ترک ثناکند

به کدام مایه اداکند عدم ستمزده وام او

سر خاک اگربه هوا رسد چونظرکنی ته پا رسد

نرسیده ام به عمارتی که ببالم از در و بام او

به بیانم آن طرف سخن به تامل آنسوی وهم و وظن

ز چه عالمم که به من ز من نرسیده غیرپیام او

تک و پوی بیهده یافتم به هزار کوچه شتافتم

دری از نفس نشکافتم که رسم به گرد خرام او

به هوا سری نکشیده ام به نشیمنی نرسیده ام

ز پر شکسته تنیده ام به خیال حلقهٔ دام او

نه دماغ دیده گشودنی نه سر فسانه شنودنی

همه را ربوده غنودنی به کنار رحمت عام او

زحسد نمی رسی ای دنی به عروج فطرت بیدلی

تو معلم ملکوت شو که نه ای حریف کلام او